Навіны раёна

Нелічаную колькасць лясных культур пасадзіла жыхарка Антонава Нараўлянскага раёна Ніна Васіленка

Усю сваю працоўную дзейнасць жанчына прысвяціла лясной гаспадарцы. Ветэрану працы 30 траўня споўнілася 85 гадоў. Працаўніца з цеплынёй у сэрцы ўспамінае пражытыя гады, праведзеныя ў паўсядзённых клопатах, а іх было нямала.

- Я нарадзілася ў Оўруцкім раёне, але, калі была маленькай, наша сям'я пераехала ў Антонаў. З гэтай вёскі быў родам мой бацька. Ён рана пайшоў з жыцця, маці хварэла, таму з 14 гадоў я працавала ў Дзямідаўскім лясніцтве, — расказвае субяседніца. - Затым яго перайменавалі ў Галоўчыцкае. Кіраваў ім Міхаіл Дзямікаў, прадоўжылі і іншыя, а таксама Дзіяна Сівак. Калектыў быў дружны. Начальства паважала нас. Мы выконвалі ўсё тое, што нам казалі.

У пасляваенны час жанчыны працавалі нароўні з мужчынамі. Рабочых рук не хапала. Слабы пол выконваў любыя задачы. Што толькі Ніне Васіленка і яе напарніцам Любові Лаварэнка, Яўгеніі Мазай, Далі Касцецкай, Вользе Швед, Ганне Чарняк, Ніне Максіменка і іншым не даводзілася выконваць. Яны і капалі, і пляцоўкі рыхтавалі, і лес саджалі, і гадавальнікі праполвалі. Акрамя таго, на працу з Антонава да Галоўчыц ішлі пешшу, толькі зрэдку пад'язджалі на каню. Ручнымі піламі, часам не дакладнымі, нарыхтоўвалі дровы, сякерамі секлі іх. Збіралі шышкі, нарыхтоўвалі іглічныя лапкі, сена, вязалі венікі. Пераадольвалі шлях даўжынёй 15 кіламетраў, несучы пасадачны матэрыял і мячы Колесава. - Пасля нашага вяселля ў Галоўчыцкім лясніцтве працаваў лесніком і мой муж Уладзімір Васіленка, - працягвае размову жанчына. - У нас нарадзіліся сыны Іван і Віктар, дачка Валянціна. Кожны дзень мы хадзілі на працу, дзяцей глядзела мама, а дома - гаспадарка, агарод. Каб усё паспець, я рана ўставала, позна клалася. Мы стараліся зарабіць капейку, каб пабудаваць дом. Працавала заўсёды з ахвотай, не шкадавала сіл, выконвала ўсё якасна, як дома.

За дзень Ніна Аляксандраўна нарыхтоўвала да 5 метраў дроў. Зімой яна атрымлівала яшчэ больш высокую заработную плату. За добрасумленную працу рэгулярна атрымлівала прэміі.

- Калі настаў час сыходзіць на пенсію, сталі ўгаворваць застацца, - успамінае яна. - У калектыве мяне паважалі. У той час лясгасам кіравалі Якаў Сарокін, Аляксандр Серапін, Іван Кліменка. Усе яны былі добрыя людзі. Я была згодна папрацаваць яшчэ, але вельмі балелі ногі.

Дома ў Ніны Аляксандраўны з'явілася больш часу на любімае хобі: займацца вышыўкай і вязаннем, а свайго ветэрана працы Нараўлянскі спецлясгас ніколі не пакідае без увагі.

Мінулі гады… Жанчына глядзіць на лес, які яна пасадзіла на тэрыторыі Галоўчыцкага лясніцтва, у тым ліку і вакол Антонава, і дзівіцца, якім ён стаў вялікім!